مطالعه ظرفیت پروار چهار گروه ژنتیکی گوساله های بومی ایران

در این بررسی میزان رشد‘ ضریب تبدیل غذایی ‘ درصد لاشه و درصد وزن قطعات لاشه تعداد 239 راس گوساله نر بومی از چهار گروه ژنتیکی مازندرانی ‘ گلپایگانی ‘ سرابی وکردی اندازه گیری شد. برای تعیین استعداد تولید هر گروه ژنتیکی معیارهای توان پرواری در دوره های سه ماهه‘ پنج ماهه و هفت ماهه پرواری مطالعه ونتایج حاصله به شرح زیرمی باشد.
1. میانگین افزایش وزن روزانه گوساله های سرابی‘ گلپایگانی ‘ مازندرانی وکردی به ترتیب 5/974 ‘ 2/832 ‘ 2/717 و 8/772 گرم بود. اختلاف بین میانگین ها ا زنظر آماری معنی دار بود.(5%>P) .
2. ضریب تبدیل غذایی برای سرابی‘ گلپایگانی مازندرانی وکردی به ترتیبت 2/5‘2/5‘8/6و2/6 بود. اختلاف بین دومیانگین اول و دوم معنی دار بود(5%>P).
3. میانگین درصد لاشه برای سرابی ‘ گلپایگانی ‘ مازندرانی وکردی به ترتیب 5/49 ‘ 2/50 ‘ 6/55 و 3/51 بود. اختلاف بین این میانگین ها نیز از نظر آماری معنی دار بود. (5%>P).
4. درصد قطعات لاشه برای چهار گروه ژنتیکی فوق نیز تفاوت معنی دار داشت. (5%>P).
5. نتایج این آزمایش نشان داد که طول مدت پروار (سن ) اثر منفی روی میزان رشد‘ ضریب تبدیل غذایی و اثر مثبت روی درصد لاشه و درصد چربی در لاشه دارد.