برای استفاده صحیح ا زماشینها در هر منطقه ‘ باید مطالعاتی چون نوع ماشین ‘ سرعت و راندمان ‘ هزینه ها ‘ مشکلات محلی وغیره صورت گیرد. درایران هیچ مطالعه جدی در این موارد صورت نگرفته است. تحقیقات موضوع این مقاله ‘ شروع این مطالعات است.
دو نوع ماشین درویونجه (1 ) مور کاندیشنر (2) دروگر بشقابی از نظر فنی و اقتصادی مورد بررسی قرار گرفتند.
سرعت حرکت هر یک از ماشینها 8 کیلومتر درساعت تنظیم گردید. دروگر بشقابی دارای کارکردی برابر 65/0 هکتار درساعت بود. و فقط عمل درو را انجام می دهد. لذا پس از درو با این ماشین ‘ باید بوسیله ریک‘ محصول را ردیف کرده تا قابل برداشت با ماشین بسته بند گردد. کارکرد مور کاندیشنر حدود 75/0 هکتار در ساعت بود. این ماشین نه تنها یونجه را درو می کند بلکه محصول را له کرده و در پشت خود ردیف می کند ‘ بدین معنی که پس از درو با این ماشین ‘ در ناحیه کرج احتیاجی به ریک زدن نبوده بلکه می توان محصول را مستقیما بسته بندی کرد. هزینه درو یک هکتار یونجه بوسیله دروگر بشقابی و یک بار ریک زدن متعاقب آن ‘ 1750 ریال برآورد گردید در حالیکه هزینه برداشت یک هکتار یونجه بوسیله مورکاندیشنر به 1848 ریال بالغ گردید. ولی استفاده از مورکاندیشنر ‘ صرف وقت برداشت را حداقل به 50% کاهش می دهد.
هزینه برداشت یک هکتار یونجه با دست (بوسیله قداره ) 4000 ریال بر آورد گردید. محاسن ومعایب هر یک از دوماشین بررسی شدند.
)