اندازه گیری تبخیر وتعرق در حالت ماندگار در شرایط وجود سطح ایستایی وتعیین ماکزیمم سرعت تبخیر آب موئینه ای

در سال 1981‘ به منظور اندازه گیری تبخیر وتعرق واقعی در شرایطی که سطح ایستایی در اعماق مختلف وجود دارد. باکمک دو استوانه فلزی شن نرم یکنواخت در شرایط کنترل شده ‘ آزمایشی انجام گرفت. تبخیر و تعرق در حالت ماندگار از چمن با عمقهای مختلف سطح ایستایی بدست آمد و نتایج حاصله با ماکزیمم سرعت تبخیر آب موئینه ای از سطح خاک (تبخیر در حالت ماندگار) نسبت به عمق سطح ایستایی مقایسه گردید. وقتی که کاهش حجم آب مخازن متصل به کف استوانه ها ثابت بود و پتانسیل رطوبت بالای سطح آب چندان تغییری نمی کرد. این کاهش بعنوان تبخیر وتعرق در حالت ماندگار در یک عمق معین سطح ایستایی در نظر گرفته شد. ماکزیمم سرعت تبخیر آب موئینه ای از سطح خاک بوسیله معادله جریان ماندگار محاسبه شد.
بطور کلی با افزایش عمق سطح ایستایی ‘ تبخیر و تعرق بطور غیر خطی کاهش یافت. هنگامیکه سطح آب نزدیک سطح خاک قرار گرفت. کاهش حجم آب در مخزن برابر تبخیر وتعرق بالقوه بود. مقایسه این رابطه با تبخیر در حالت ماندگار از سطح خاک نشان دادکه روندکلی تغییرات سرعت تبخیر در آزمایش و تئوری یکسان بود. همچنین ارزیابی تبخیر در حالت ماندگار نشان داد که ممکن است فاصله سطح ایستایی وکف ناحیه ریشه را عملا بعنوان عمق سطح ایستایی در نظر گرفت وبدین ترتیب محاسبه ماکزیمم سرعت تبخیر آب مویینه ای ازتئوری جریان ماندگار یک بعدی را بعنوان سهم آب زیرزمینی در تامین آب مورد نیاز منطقه ریشه برای شرایط پوشش گیاهی تعیمیم داد.