ارزیابی برخی مشخصات فیزیکی و شیمیایی خاکهای گچی ومقایسه آن با روشهای متداول استاندارد

در دهه های اخیر‘ تخریب سازه های آبی استقرار یافته بر روی خاکهای گچی ‘ مشکلات قابل توجهی را در مقابل طراحان‘ سازندگان و بهره برداران‘ بویژه در کشورهای واقع در منطقه خاورمیانه قرارداده است. در این تحقیق تلاش گردیده است که با توجه به سوابق مطالعات قبلی‘ رفتار خاکهای گچی در حرارتهای مختلف بررسی گردد و تاثیر درجه حرارت (Cْ2 ±105) در تعیین رطوبت که به عنوان معیار رایج آزمایشهای شناسایی خاک‘ مورد قبول واقع شده مورد ارزیابی قرار گیرد. همچنین عدم توانایی روشهای تعیین دانه بندی مرسوم در توزیع اندازه ذرات خاکهای گچی نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. با توجه به فراوانی خاکهای گچی در ایران ‘ سه منطقه ساوه‘ اصفهان و شیراز‘ جهت بررسی انتخاب گردیدند. نمونه های خاک این سه محل به ترتیب دارای (%26-19) ‘(%33-21) و(%34-28) گچ بوده و بر اساس سیستم طبقه بندی یونیفاید در گروههای ‘ SC,ML,SM رده بندی شده اند. هدایت الکتریکی نمونه ها به ترتیب برابر 3.05‘15.3‘18.2 (ds/m) بوده وکلیه آزمایشها دراین تحقیق مطابق با استاندارد ASTM انجام پذیرفته است. نتایج آزمایشهای تعیین رطوبت ‘ تراکم وحدود آتربرگی نشان می دهند که اعمال درجه حرارت وخشکانیدن در دمای معادل (Cْ2 ±105) برای تعیین رطوبت واقعی خاک صحیح نمی باشد. زیرا امکان آزاد سازی بخشی از آب تبلور از ترکیب گچ در این حرارت وجود دارد. در این رابطه ثابت شده است که برای تعیین دقیق رطوبت خاک لازم است نمونه ها در حرارت (Cْ2 ±60) خشک شده و سپس برای حرارت (Cْ2 ±105) تصیح گردند . همچنین اندازه گیری درصد گچ خاک براساس کاهش آب تبلور در اثر حرارت می تواند به صورت موثری در آزمایشهای ژنوتکنیکی به کار گرفته شود. روشهای شیمیایی تعیین درصد گچ از قبیل رسوب گچ با استفاده از استون و یا بر مبنای اندازه گیری SO4-2 طولانی بوده ومحدودیتهایی نیز دارند و روش پوشش با سولفات باریم در دانه بندی خاکهای گچی می تواند مشکل فلکوله شدن و انحلال ذرات گچ را در آزمایش هیدرومتری بر طرف نماید.