به منظور بررسی اثر روشهای مختلف تهیه زمین و کاشت روی سبزشدن گندم آبی، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشکاه شیراز اجراء گردید . روشهای مختلف تهیه زمین و کاشت (تیمارها) عبارت بودند از : گاوآهن برگرداندار + دیسک + خطی کار + فاروئر (T1) ‘ گاوآهن برگرداندار + دیسک + بذرپاش + فاروئر (T2) ‘ گاوآهن + دیسک + بذرپاش + دیسک + فاروئر (T3) ‘ گاوآهن قلمی + دیسک + خطی کار + فاروئر (T4) ‘ دوبار گاوآهن قلمی (عمود بر هم) + دیسک + خطی کار + فاروئر (T5) و دیسک + عمیق کار + فاروئر (T6) که در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار بکار گرفته شد و میانگین ها با آزمون چند دامنه ای دانکن مقایسه گردید. نتایج حاصله بیانگر آن است که : 1- مقدار یکنواختی توزیع سطحی بذر در روش خطی کاری بیشتر از بذرپاشی بود. 2- انحراف معیار عمق قرار گیری بذر در روش بذرپاشی کمتر از خطی کاری بدست آمد. 3- بیشترین درصد سبزشدن و سرعت جوانه زنی مربوط به تیمار T2 بوده که حداقل عمق و انحراف معیار عمق قرارگیری بذر را داشته و حداقل آن مربوط به تیمار T6 بوده که بیشترین مقدار انحراف معیار را داشته است . 4- با افزایش عمق میزان اختلاف شاخص مخروطی قبل و بعد از خاک ورزی در تیمارهای مختلف افزایش می یافت. بطوریکه تا محدوده عمق 12-8 سانتیمتری اختلاف معنی دار نبود. 5- تیمارها با احتمال 99% بر میزان سوخت مصرفی اثر معنی داری داشتند. 6- ظرفیت مزرعه ای بذرپاش به ترتیب 88/2 و 47/3 برابر خطی کار و عمیق کار و همچنین ظرفیت مزرعه ای گاوآهن قلمی حدود 66/2 برابر گاوآهن برگرداندار بدست آمد. 7- زمان مصرف شده در تیمارهای T5,T4, T2 و T6 نسبت به تیمار T1 به ترتیب 10% ‘ 35% ‘ 5/16% و 53% کمتر بوده است.
)